 Wysłany: Czw 13:16, 23 Sie 2007 Temat postu: |
|
| Wow, nieźle ci ten post wyszedł. Jakby go trochę jeszcze poszerzyc, to tekst mógłby stac się całkiem profesjonalna stroną. Wielkie brawa za pracę jaką włożyłeś. | |
| Wysłany: Pią 16:14, 09 Lut 2007 Temat postu: Trylogia Dziedzictwo |
|
| Eragon
Tytuł: Eragon Trylogia: Dziedzictwo - tom 1 Autor: Christopher Paolini Tytuł oryginału: Eragon. Irheitance, Book One Wydawnictwo: Mag, Styczeń 2005 Liczba stron: 504 Moja ocena: 9+/10 Mapa Eragon Christophera Paoliniego jest przykładem niesamowitego wręcz zastosowania współczesnych technik marketingowych. Szał, który najpierw ogarnął Stany Zjednoczone dotarł do nas za sprawą Wydawnictwa MAG. Opasłe tomiszcze fantasy, które ma szansę zdetronizować wszechwładnego Harrego, zostało napisane przez zaledwie 15 letniego chłopca. Książka jest skierowana do młodszego odbiorcy, co nie oznacza, że starsi nie przeczytają jej z zainteresowaniem. Powieść przedstawia nam losy młodego chłopca, tytułowego Eragona, który dziwnym zbiegiem okoliczności staje się posiadaczem smoczego jaja. Z początku nie wie, czym jest znalezisko, jednak w momencie, gdy smok wykluwa się z jaja nie ma już żadnych wątpliwości. Od tego momentu zaczyna się największa przygoda Eragona. Zaczynają się też jego największe kłopoty, bowiem o smoka zaczynają walczyć mroczne potęgi z Królem na czele. Opowieść jest bardzo sprawnym połączeniem dziesiątków wątków znanych z książek czy filmów, a tak naprawdę z całej współczesnej kultury popularnej. Czytając miałem niejednokrotnie wrażenie, że już gdzieś to wszystko widziałem. Pościgi, walka, cierpienie z powodu utraty bliskich, smoczy jeźdźcy, złe imperium i dobrzy rebelianci to tylko niektóre przykłady wykorzystania konwencji. Pomimo tego lektura nie powoduje irytacji, bo młodemu twórcy udało się przekuć stare wątki w nową formę. Trzeba wspomnieć o języku powieści. Jest wyraźnie prostszy od tego, który znamy nawet z Harrego Pottera. Wyraźnie czuć w nim rękę 15 latka, który jeszcze musi popracować nad osiągnięciem charakterystycznego stylu. Nie zmienia to faktu, że język jest wprost idealny dla grupy docelowej, którą jest młodzież. W jego prostocie i dość jednowarstwowej fabule tkwi siła, która z pewnością zapewni Eragonowi wielu młodych czytelników. Dzięki młodości autora powieść jest wolna od, często nieświadomych, głębokich wątków filozoficznych, czy dygresji na temat bolączek współczesności. To wielki atut tej książki, choć wybredni czytelnicy będą kręcić nosem. Przypomnijmy jednak, że jest to książka przede wszystkim dla młodzieży i nie należy jej traktować inaczej. Narracja jest płynna i opowieść nie nuży czytelnika co wprzypadku tej grupy docelowej jest niezmiernie istotne. Świat wyczarowany przez Paoliniego jest równie prosty jak zastosowany w książce język. Zło jest złem, dobro dobrem. Choć wyraźnie widać próbę wprowadzenia niejednoznaczności, to ten wątek wymaga dopracowania w kolejnych tomach. Postaci są albo bohaterskie, albo nikczemne, w zasadzie nie ma od tej reguły odstępstwa. Najlepiej zbudowaną postacią jest z pewnością smok, a raczej smoczyca (Czyżbym wyczuwał subtelną nutkę mięty?), która jest cyniczna, zabawna i jednocześnie sympatyczna. Za jej kreację należą się autorowi brawa. Na zakończenie powtórzę, że jest to książka zdecydowanie dla młodzieży, operująca prostym językiem, przedstawiająca dość sztampową historię. Biorąc jednak poprawkę na młody wiek autora nie można mieć o to pretensji, a raczej trzeba zachwycić się jego umiejętnościami. Po kolejnych tomach należy spodziewać się znacznie więcej, bowiem autor wkroczył już w dorosłe życie. Mam nadzieję, że nie sprawi zawodu czytelnikom oczekującym dalszych przygód Eragona. (www.eragon.kom.pl) Najstarszy tytuł: Najstarszy tytuł oryginału: Eldest autor: Christopher Paolini język oryginału: angielski numer tomu: 2 liczba stron: 624 miejsce wydania: Warszawa rok wydania: 2005 oprawa: miękka wymiary: 135 x 205 mm wydawca: Wydawnictwo Mag seria: Dziedzictwo Kontynuacja Eragona, pierwszej powieści nastoletniego autora, Christophera Paoliniego, nie zawodzi. Nie jest to już tylko przygodowa książka dla młodzieży, lecz coraz bardziej rozbudowana i mroczna epopeja fantasy dla wymagającego czytelnika. Powieść zaczyna się w momencie, w którym zakończył się pierwszy tom. Nadal obcujemy z elfami, smokami, krasnoludami, ale także ze stworami, których źródło bierze się z samej esencji zła. Kraina Alagaesia wciąż musi znosić okrutne rządy króla Galbatorixa i wydaje się, że Eragon i jego smoczyca Saphira są ostatnią nadzieją dla mieszkańców. Jednak Jeździec jest młody, musi się jeszcze wiele nauczyć. Udaje się więc do leśnej krainy elfów, gdzie zgłębia tajniki magii, zdobywa wiedzę, uczy się walczyć i poznaje w większym stopniu pradawny język. Tymczasem kuzyn Eragona, Roran stawia bohatersko czoła żołnierzom króla wspomaganym przez strasznych Ra`zaców. Obrzydliwe stwory atakują Carvahall, zaskoczeni oporem i odwagą mieszkańców. Najstarszy stanowi dowód na to, że główny bohater wydoroślał, dojrzał także twórca tej postaci. Czuć większą pieczołowitość w budowaniu historii, w kreowaniu dziejów różnych ludów, tworzeniu nowego-dawnego języka oraz w motywowaniu postępowania protagonistów. Mamy ponadto możliwość poznawania wydarzeń oglądanych oczami Rorana i Eragona, co jest wielką siłą książki. Równoległe prowadzenie narracji bardzo przypomina tolkienowski sposób opowiadania, choć osobiście mocniejsze mam skojarzenia z prozą George`a R.R. Martina i jego Pieśnią Lodu i Ognia, tym bardziej, że jedna z najciekawszych bohaterek sagi, Arya, jest imienniczką księżniczki elfów u Paoliniego. Pojawia się również intensywniej zarysowany wątek miłosny... Z kobiecego punktu widzenia dodaje dużo uroku. Przy tym książka jest mroczniejsza, nie szczędzi nam opisów okrutnych zdarzeń, bohaterowie stają przed coraz trudniejszymi wyborami, także moralnymi. Kontynuację Eragona śmiało można określić jako właściwy debiut Paoliniego jako pisarza, na czym z pewnością ucierpiała warstwa fabularna. Jest tu wszystko czego się spodziewałam: zdrada, przygoda, uczucie, sekrety, walka, ujawnienie prawdy o ojcu Eragona... Tylko to uważam za słabość Najstarszego – jego przewidywalność. Przemierzamy jednak i poznajemy kolejne krainy, galeria postaci rozrasta się i daje coraz większe pole do literackiego popisu dla wyobraźni Paoliniego, a tej, uwierzcie, mu nie brakuje. Powieść, tak jak wcześniejszy tom, nie uniknie porównań do innych wielkich tego gatunku, nie trudno też zauważyć wpływ książek J.K. Rowling. Paolini łączy w jedną, atrakcyjną całość to co dotychczas osiągnięto w literaturze fantasy, nie należy mu zarzucać wykorzystywania pomysłów już obecnych, to jest fenomen literatury młodzieżowej: to w jaki sposób książka powstała, jak została wypromowana i jakie były oczekiwania wobec Najstarszego. Na koniec kilka szczegółów: irytowały mnie liczne błędy podczas lektury Eragona, tu jest ich znacznie mniej. Dodatkowo wydawca zapewnił wyczerpujące streszczenie poprzedniego tomu oraz krótki słowniczek. (www.eragon.kom.pl) Trzeci tom trylogii jeszcze nie wyszedł. Jedyne znane informacje: TYTUŁ: Informacje Fragment trzeciej części został opublikowany w „Najstarszym Delux”, a umieszczono go tam 26 września w USA i Kanadzie. Miał on nie być pokazywany w sieci, ale wszystko się zmieniło i na każdej szanującej stronie on się znajduje. Kiedy trzecia część zostanie opublikowana? Wasze przypuszczenia są tak trafne jak nasze! Możemy Was zapewnić, że premiera będzie po 2006 roku, najprawdopodobniej w lato 2007 (oczywiście w Ameryce, bo do Polski trafi dopiero po przetłumaczeniu, czyli na początku 2008 r.). Jednak nie jest to oficjalna data wydania książki. Jaki będzie tytuł? Możemy się założyć, że tytuł będzie wyglądał E _ _ _ _ _. Czy bezpiecznie jest się zakładać, że trzecia część będzie sześcioliterowym wyrazem zaczynającym się od „E”? Myślimy, że tak! Plotki chodzą, że książka została zatytułowana „Empire” („Imperium”), chociaż Christopher Paolini (CP) zapewnił nas, że nie jest to oficjalny tytuł książki. (znaczenie to jest tak prawdopodobne jak wiele innych nazw dla książki) Czy będzie większa niż „Najstarszy”? Możliwe. Jeśli kierujecie się drogą rozmiarów „Eragona „ i „Najstarszego”, a potem wymyślacie wszystkie możliwe zakończenia potrzebne CP do zakończenia historii, skomplikujecie spiski, rozwiniecie setki charakterów, to prawdopodobnie stwierdzicie, że tak mała książka naprawdę nie pomieści wszystkiego. Chociaż jaka będzie długa? Nie wiemy, ale Wasze przypuszczenia są znowu tak trafne jak nasze. Jak będzie wyglądała okładka trzeciej części? CP powiedział nam, że okładka książki będzie szmaragdowozielona z portretem zielonego smoka skierowanego na prawo. Tak jak przy pierwszych dwóch książkach okładką będzie zajmował się John Jude Palencar. My jednak ciągle nie wiemy, kim będzie smok ani jego Jeździec i nie będziemy wiedzieć aż publikacji książki. (www.eragon.kom.pl) Postacie Eragon - główny bohater, poznajemy go jak ma 15 lat, Cieniobójca, wychowywany przez Garrowa, chociaż to był tylko jego wuj, żył w Carvahall do czasu, kiedy nie wyruszył w podróż ze smokiem; podejrzliwy, uległy, pozytywny, odważny, zdolny itd. Czasem za bardzo spontaniczny i ściąga wiele nieszczęść - ale w końcu jako nowy Jeździec nie jest to dziwne. Doskonale włada bronią. Dopiero w drugim tomie dowiadujemy się co do wyglądu Eragona, że ma brązowe włosy i brązowe oczy... podczas święta Agaetí Blödhren otrzymał wielki dar od smoków, zyskał wygląd podobny do elfa, został uzdrowiony z klątwy, którą były bóle pleców po zabiciu Durzy i zyskał wiele cech fizycznych i psychicznych elfów. Szkoli się u elfów, a wcześniej u Broma. W tym tomie dowiadujemy się również, że jest synem Morzana i zarazem bratem Murthaga! - ale nie ma zamiaru iść w ich ślady. Jeździec, który może odmienić przyszłość, ale musi pokonać wiele przeszkód. Saphira - Smok (a właściwie smoczyca) Eragona, niebieska, niezwykła postać, inteligentniejsza od ludzi, ma wielką moc magiczną, a to największe co może dokonać robi nie świadomie. Od czasu kiedy wykluła się Eragonowi, połączona jest z nim wielką więzią. Opiekuje się Eragonem, pomaga mu... W Najstarszym, dowiadujemy się, że nie jest jedyną żyjącą przedstawicielką swojej rasy, ale jest jedyna samicą! (postało jeszcze jedno nie wyklute jajo, ale tamto to też samiec). Dzięki temu Galbatorix nie chce jej zabić, chce ją wykorzystać, alby odtworzyła swoją rasę. Również uczy się u elfów, ale myślę, że w odróżnieniu od Eragona (jako Jeźdźca) jest najlepszym smokiem - żyjącym, jako jedyna normalnie przystąpiła do procesu łączenia się z Jeźdźcem, sama dobrowolnie go wybrała! Brom - Były jeździec, ukrywał się w Carvahall czekając na kogoś, dla którego wykluje się smok (miał uczyć nowego jeźdźca), pogromca Morzana i innych zaprzysiężonych, wspaniale władał bronią, dopiero przed śmiercią wyjawił kim naprawdę jest, był doświadczony i zdolny, kiedyś miał smoka, który zginął, bardzo to przeżył. Stary lecz to, że był jeźdźcem przyczyniło się do tego, że nie było tego, aż tak widać, a śmierć szła do niego dłuższą drogą. Zgina przez Ra'zaców Później dowiadujemy się, że nie przez przypadek ukrywał się w Carvahall, wiedział że Eragon to syn Morzana i po prostu chciał go mieć na oczach, bo wiedział ze krew jakoś kiedyś się ujawni. Arya - Elfka, piękna, mądra, posiadająca wspaniałe umiejętności walki i magii, jak każdy elf, pośredniczka/ambasadorka , to ona podróżowała wożąc jajo (Saphiry) od elfów do Vardenów i na zmianę, torturowana przez Cień, do czasu kiedy nie uratował jej Eragon, pomocna i uważna, również bardzo inteligentna. Liczyła sobie 100 lat i była księżniczką - córka królowej elfów - Islanzadí . "Strasznie" podobała się Eragonowi, ale nie mogą być razem (różnica wieku itd.). Roran - kuzyn Eragona, syn Garrowa, przyjął prace młynarza, ale po śmierci ojca wrócił do swojej wioski i zaczął pracować u kowala. Ukochany Katriny, liczy się dla niego najbardziej! Nie jest taki zdolny jak Eragon w polowaniu, odwadze, walce itp. ale jest bardziej opanowany - zanim coś zrobi pomyśli. Młotoręki, pogromca 2 magów - Bliźniaków. Oromis - Stary Jeździec, elf. Mędrzec w smutku pogrążony. Kaleka Uzdrowiony. Został ściągnięty przez elfy, i uleczony żeby w przyszłości nauczać nowego Jeźdźca. Mimo choroby trzyma się nie źle. Jest cierpliwy, wymagający i posiada wielką wiedzę! Mistrz. Glaedr - Złoty smok Oromisa, tak jak jego jeździec został uleczony. Naucza Saphirę. Można go nawet orzec jako najmądrzejsza istota w książce. Najstarszy żyjący smok. Elva - Pamiętacie dziecko pobłogosławione przez Eragona i Saphirę? Tak, ale powinniście rzec nie! Eragon rzuciła na nią klątwę, oczywiście nie miał złych zamiarów i to go ratuje, nie znał jeszcze tak dobrze pradawnej mowy i rzucił na niemowlę zaklęcie, dzięki któremu będzie ono przyciągać do siebie zło. Mała, fioletowooka, powinna mieć jakiś rok a wygląda na 4/5 latkę posiada głos osoby dorosłej i po prostu musi pomagać innym, aby nie spotkało ich nic złego. Angela - Czarownica, zielarka, żołnierz, szpieg, pomocnik, doradca, opiekun i nikt nie wiem co jeszcze  . Towarzyszy jej Solembum (kotołak). Jest tam gdzie coś się dzieje.
Nasuada - Następczyni 'tronu' Vardenów, po śmierci ojca Ajihada. Ciemno skóra, odważna i inteligentna postać. Oddana Vardenom, umie walczyć i nigdy się nie poddaje. Z Eragonem łączy ich hołd oddany przez niego, czyli teraz jeden odpowiada za drugiego, lecz Nasuada daję wolną rękę dla Jeźdźca. Islanzadí - Piękna królowa elfów. Matka Aryi. Jest osobą taką jak być powinnien każdy elf na tym 'stanowisku'. Orik - Krasnolud, towarzysz Eragona, Został przygarnięty przez króla Krasnoludów po śmierci rodziców. Postać godna zaufania. Ajihad - Przywódca Vardenów, odważny, prawie zabił Durzę. Niestety zabity po wielkiej walce, no może właściwie w jej kocówce, przez urgali. Był dobrym człowiekiem i zawsze wiedział co należy zrobić. Hrothgar - Król Krasnoludów, zginął z ręki Murthaga, niestety nie uczciwie! Murtagh - Syn Morzana, z czego nie był zadowolony, gdyż utrudniało mu to życie, dobrze władał bronią, towarzyszył Eragonowi od śmierci Broma, właściwie nie wiadomo do końca czy można mu zaufać. Również ścigał Ra'zaców i uratował od nich bohaterów. 'Porwany' przez bliźniaków i nie jako zmuszony do zostania Jeźdźcem. Panuje nad nim Galbatorix, który zna jego prawdziwe imię tak jak i jego smoka, Murtagh przyrzekł mu posłuszeństwo i nic nie może poradzić, lecz jeszcze coś mu zostało w sercu dobrego. Cierń - Czerwony smok Murtagha. Wykluł się dla niego, ale nie w normalnym procesie... Galbatorix musiał go nie jako zmusić. Dokładnie nic więcej nie wiemy. Galbatorix - Król - Zły król, właściwie nie wystąpił w książce bezpośrednio, ale odgrywa ważną role, mnóstwo się o nim gada i właściwie wszystko co się dzieje jakoś się z nim łączy. Pogromca Jeźdźców. W Najstarszym, opanował Murtagha. Podobno chce odbudować Jeźdźców, a tłumaczy się ze tamtych zabił bo byli - słabi, tłuści i głupi. Potrzebuje Saphiry i Eragona. Orrin - Król Surdy. Mądry i dość młody człowiek, lecz trochę dziwny i zagadkowy. Popiera Vardenów, co niestety doprowadza do jeszcze większej nienawiści ze strony Galbatorixa. Rasy - Smoczy Jeźdźcy Smoczy Jeźdźcy istnieli od czasu gdy pierwsze rozejmy były pisane między elfami i smokami. Ich misja polegała na zachowywaniu pokoju między tymi dwoma rasami. Z początku, tylko elfy były Jeźdźcami, ale w późniejszym czasie również ludzie. Jeźdźcy przez jakiś czas były tylko narzędziem komunikacji między smokami i elfami by zapewnić, że wojna znów nie wybuchnie. Czas upływał, a Jeźdźcy byli coraz bardziej rozpoznawani za ich siłę i autorytet. Przed okrutnymi rządami Galbatorixa, Jeźdźcy byli dużo potężniejsi niż każdy król w Alagaesii. Jeźdźcy mieli swoją siedzibę na wyspie Vroengard, leżącą niedaleko północno-zachodniej linii brzegowej Alagaesii, a ich stolicą była Doru Areaba. to była lokacja ich wielkich sal aż Galbatorix zniszczył Jeźdźców, w tym procesie przejmując Vroengard. Podczas rebelii Galbatorixa, Jeźdźcy próbowali się zjednoczyć i go zgładzić, lecz jego zło było zbyt silne, i pokonał wszystkich Jeźdźców, którzy się mu sprzeciwili. Przez ten czas, mówiono o Jeźdźcach, że stali się trochę aroganccy i skorumpowani ze względu na ich niesamowitą potęgę. Dwunastu Jeźdźców przyłączyło się do Galbatorixa, i oni, razem z Morzanem, stali się 13 Zaprzysiężonymi. Był on w stanie przejąć kontrolę w Alagaesii przynosząc tym samym kres staremu pokoleniu Jeźdźców. Smoczy Jeźdźcy są związani ze swym smokiem. Porozumiewają się ‘telepatycznie’. Inni (nie-Smoczy- Jeźdźcy) mogą porozumiewać się ze smokiem, ale tylko, jeżeli wiedzą, jak. Ale jest to uważana za niegrzeczne rozmawiać z cudzym smokiem. Smoczy Jeźdźcy byli też bardzo potężni w walce wręcz jak i w magii. Ich magia bazuje na pradawnej mowie, zbiorze słów znaczących wiele różnych rzeczy. By użyć magii, Jeździec musi zebrać w sobie energię i wymówić słowo w pradawnej mowie. Smoczy Jeździec przesyła magię przez swoją dłoń, gdzie jest jego gedwey ignasia, dana mu, gdy po raz pierwszy dotknął swojego smoka. Jeździec może wyzwolić magię też przez swoją drugą rękę, lecz większość woli używać ręki z gedwey ignasią. Jeśli Jeździec wymawia zaklęcie, które jest dla niego zbyt skomplikowane, może mu wyssać całą jego energię i może umrzeć. Smoczy Jeźdźcy byli bardzo potężni i używali swych umiejętności dla pokoju i porządku w świecie. Jak smok wykluł się dla dziecka, było ono natychmiastowo poddawane ostremu treningowi by wzmocnić ich ciała i umysły by zostać Smoczym Jeźdźcem. Ten trening nie zawierał jednak magii. Jeśli ktoś odkrył swoje magiczne umiejętności przez przypadek, zostawał od razu brany pod prywatne szkolenie. W późniejszym czasie, gdy Jeźdźcy byli na tyle odpowiedzialni na to, by władać magią, dawano im parę bezsensownych czynności do zrobienia, takie jak napełniania dziurawego wiadra wodą, albo przesuwania stert kamieni nogami. Ewentualnie, Jeździec mógł się na tyle wściec, by móc użyć magii. Ludzie i elfy wyczuwały powolne zmiany w ich wyglądzie fizycznym i mentalnym. Stawali się silniejsi i piękniejsi, ludziom kształtowały się szpiczaste uszy. Smok przeżywał także zmianę, mając później bardziej mądry wygląd niż dziki smok. Znani Smoczy Jeźdźcy: Eragon: - Przywrócił rasę Smoczych Jeźdźców. Zabił Durzę. Eragon (ten pierwszy) – Pierwszy Smoczy Jeździec. Przyniósł kres wojnie między smokami i elfami. Brom – Zamordował Morzana, założyciel Vardenów Irnstad – Pierwszy Smoczy Jeździec, który zabił Cienia. (Tylko trzy osoby zabiły kiedykolwiek Cienia – elf Laetri, Irnstad, i Eragon) Morzan – Zły sługa Galbatorixa i podupadły Jeździec. Vrael – Przywódca Jeźdźców; jedyny potrafiący stawić czoła Galbatorixowi. Oromis – Jedyny pozostały z dawnych Jeźdźców, po tym, jak Galbatorix ich zniszczył. Jest mentorem i nauczycielem Eragona w Najstarszym. Murtagh – Syn Morzana został Jeźdźcem w Najstarszym. Dosiada czerwonego smoka imieniem Cierń. Ostrze Jeźdźca: Historia Mieczy Gdy Jeździec ukończył trening, elfy podarowywały mu miecz. Te miecze nie były zwykłymi broniami – były jednymi z najlepszych ręcznie wykonanych mieczy. Sztuki kowalskie elfy zawsze pozostały tajemnicą. Ale, kowal, który je wyrabia, to wielka elficka rzemieślniczka Rhunon, która uczyła się w tej sztuce od Futharka, legendarnego kowala krasnoludów. Główne szczegóły Mieczy Miecze Smoczych Jeźdźców były wiecznie ostre i nigdy się nie brudziły. Przyzwyczajeniem elfów było to, że kolor miecza miał ten sam kolor co smok Jeźdźca. Miecze miały średnio długość 4 stóp. Te miecze są bardzo ciężkie dla wszystkich oprócz Jeźdźców, którzy nie chodzili nigdzie bez nich. Miecz Eragona – Zar’roc Złote zakończenie Zar’roca od strony rękojeści był w kształcie łzy, z wyciętymi bokami, by ukazać w środku rubin wielkości małego jajka. Rękojeść była owinięta srebrnym drutem, polerowana, aż lśniła jak gwiazda. Jelec był czerwony niczym wino i gładki jak szkło, z wyrytym wewnątrz dziwnym czarnym symbolem (symbolem Morzana). Płaska strona ostrza była niepowtarzalnie czerwona. Starannie wykonane kanty spotykały się w ostrym punkcie, który wyglądał, jakby mógł przeniknąć przez każdy obiekt na swojej drodze. duplikat czarnego symbolu był wryty w ostrze. Miecz był idealnie wyważony. Eragon po raz pierwszy dowiaduje się, że miecz należał do Morzana, gdy spotyka Murtagha, który wiedział i powiedział Eragonowi o jego byłemu posiadaczu. Eragon jest zszokowany tym faktem, lecz nadal nosi przy sobie Zar’roca, bo nie ma innej porządnej broni. Używa go aż do końca Najstarszego, kiedy Murtagh uznaje miecz jako swoje prawowite dziedzictwo, odbierając go Eragonowi przed odlotem. - Smoki Legenda Smoki nie mają początku. Z tego co wiemy, istniały od zawsze. Byli pierwszymi mieszkańcami Alagaesii, może z wyjątkiem krasnoludów. A jeśli mają koniec, nastąpi on wraz z końcem świata, bo naginają się ku końcu tak samo jak ziemia. Rządzili Alagaesią dumni i pełni chwały, aż pierwsze elfy przypłynęły zza morza. Od czasu, gdy młody elf zabił smoka, uważając go za zwykłe zwierze, wybuchła wojna między tymi dwoma ludami. Smoki się zebrały i zabiły młodego elfa, co zaś nie spodobało się elfom. Ale ataki się na tym nie skończyły. Smoki, nadal zmasowane i zjednoczone, zaatakowały cały naród elficki. Zmęczeni i poirytowani tym wszystkim, elfy próbowały zakończyć wojnę, ale nie znalazły sposobu komunikacji ze smokami. Ta długa i krwawa wojna trwała 5 lat, dopóki elf imieniem Eragon nie znalazł jajo smoka. Chcąc wychować przyjaznego smoka, Eragon ukrył swe pisklę, i trzymał je w sekrecie. Eragon nazwał swego smoka Bid’Daum używając pradawnej mowy. Gdy Bid’Daum był dosyć stary, Eragon i jego smok polecieli razem, przekonując smoki, by zawarli pokój z elfami. Ostatecznie, pośrednicy między elfami a smokami zostali utworzeni, zapewniając ich do życia ze sobą w harmonii. By zapewnić pokój między dwoma rasami, i żeby wojna znów nie wybuchła, powstali Smoczy Jeźdźcy. Przez czas, Smoczy Jeźdźcy przekształcili się z środków komunikacji do naczelnych panów Alagaesii. Czar Smoczych Jeźdźców łączył smoki i elfy , a wraz z czasem, też smoki i ludzi. Poprzez magię, elfy zyskały nieśmiertelność, piękny wygląd, siłę oraz potęgę we władaniu magią. Smoki zyskały użycie pradawnej mowy jako formy komunikacji. Ponieważ, że czar nie miał tyle czasu by móc działać na ludziach, zyski na nich były mniej widoczne. Jednak, zmieniło to znacznie ludzkość. Ten proces został utracony dla ludzi po przejęciu władzy przez Galbatorixa i zmienionego smoka Shruikana. O smokach Smoki wykluwają się z jaj. Te oto jajka, o wielkości ok. pięści, są odpowiedniego koloru jak smok, który się z niego wykluje. Smocze jajka są bardzo silne i gładkie. Pisklęcia smoków mogą żyć w swoich jajkach przez wieki zanim się wyklują. Smok tylko wykluje się dla tego, którego wybierze. Pierwsza osoba, która dotknie smoka przeznaczonego do bycia partnerem Jeźdźca, zostaje jego „jeźdźcem”. Gdy pierwsza osoba dotknie smoka, ich wewnętrzna strona dłoni jest oznaczana gedwey ignasią, co pozwala im nie tylko na rozmawianie ze smokiem, ale i na używanie magii. Gdy jajko zostało podarowane przez smoków Jeźdźcom, słowa w pradawnej mowie były wymawiane nad jajem. Ten fakt czaru Jeźdźców pozwalało smoku na życie w sowim jajku, aż osoba przeznaczona na bycie Jeźdźcem skontaktuje się z nią. W tym momencie, jajo by się wykluło i związało się z swoim Jeźdźcem na zawsze. To jest to, co sprawia, że związek między Shruikanem a Galbatorixem jest takim dziwactwem. Shruikan nigdy nie wybrał Galbatorixa na swojego Jeźdźca, tak naprawdę, prawdziwy Jeździec Shruikana został zabity przez Galbatorixa. Smok Nidy nie przestaje rosnąć. Większość smoków były wielkości domu, I nawet małe smoki miały rozpiętość skrzydeł ponad stu stóp. Po prostu nie przestają rosnąć. Niektóre z dawnych smoków, nim zostały zabite przez Imperium, mogły być zamienione z wielkimi pagórkami. Smoki nie mogły ziać ogniem aż do wieku 5 czy 6 miesięcy, co jest ok. wiekiem w którym mogą się związać z partnerem. Im starszy smok, tym dłużej mógł ziać ogniem. Niektóre smoki mogły bez przerwy ziać minutami. Łuski smoka są bardzo twarde i nadają się do obrony przed atakami. Łuski smoków błyszczą jak klejnoty, i występują w wszystkich kolorach. Mówiono, że grupa smoków wyglądała jak tęcza, ciągle się ruszająca i się świecąca. Smoki żyją długi czas, tak naprawdę, żyją na zawsze, tak długo jak nie zostaną zabite lub zginie ich Jeździec. Magiczna moc smoków wydłuża czas życia Jeźdźców, powodując, że i smok i Jeździec żyją przez dłuższy okres czasu. Smoki są magiczne i powodują magię w swoim otoczeniu. Z tego powodu, że Jeźdźcy byli im najbliżej, najbardziej tego doświadczali. Dzikie smoki różniły się od smoków złączonych z Jeźdźcem. Dzikie smoki robiły to co im się żywnie podobało, brały co chciały, nie słuchały nikogo i niczego, i nie przejmowały się niczym oprócz swoich pobratymców. Były to silne, dumne, a czasem nawet aroganckie kreatury. Żeńskie smoki były tak piękne, że uważano to za honor by być z takim związanym. Smoki mogą wytrzymać miesiącami bez jedzenia, ale podczas godów, muszą jeść co tydzień. Jest wiele sposobów dbania o swojego smoka, tak jak czyszczenie pazurów, szponów oraz łusek. Jest też wiele rzeczy do poznania o słabych i mocnych punktach smoków. Tak np. mają uzbrojony brzuch, zaś pachy są niechronione. Znane imiona smoków: Jura, Hirador, Fundor ( walczył z wielkim wężem morskim), Galzra, Briam, Ohen Potężny, Gretiem, Beroan, Roslarb, Saphira, Bid’Daum, Vanilor, Eridor, Ingothold, Miremel, Opheila, Lenora, Glaedr, Cierń. Jaja smoków: Natknąłeś się kiedyś na leżące sobie na ziemi smocze jajo ? Wątpię. Smocze jajka są bardzo dobrze ukrywane i chronione. Gdy smok wydaje jajko, jest ono gotowe do wyklucia się, ale zaczeka aż do odpowiednich warunków. W dziczy, to zależało głównie od żywności. Jednak, Jeźdźcom były dawane tylko jedno lub dwa jaja na rok. Smoki nie wykluwają zanim nie przybędzie właściwa osoba. Jak one to sprawdzały jest jednak niewiadome. Jaja smoków często są opisywane jako owalne i pięknie okrągłe, twarde jak skała, lecz puste w środku, by pisklę miało dosyć miejsca. Mówi się, że nawet diament nie może zadrapać smoczego jaja. Nie ma też sensu uderzać młotem, nic to nie da. Substancja, z której jest zrobione jajko, ma zawsze ten sam kolor co później smok. Żyłki na jajku są z tego samego materiału, tylko innego koloru, i ukazują kolor szponów, najczęściej biały. - Elfy Dumne, silne, i potężne magicznie, elfy przypłynęły zza morza do Alagaesii. Gdy one się pojawiły, smoki już były obecne na tej ziemi. Elfy myślały, że smoki są jak każde inne zwierzę i że nadają się do polowania. Młody elf zapolował na smoka i zabił go jak zwykłego jelenia. Wściekli z powodu tego, że jeden z nich został zabity, smoki napadły i zabiły młodzieńca. Krwawa waśń się rozrosła, a smoki zaatakowały naród elfów. To zapoczątkowało okrutną wojnę, która trwała przez pięć kolejnych, straszliwych lat. Bitwy trwały by dłużej, gdyby nie młody elf imieniem Eragon (imiennik naszego głównego bohatera) odnalazł jajo smoka. Gdy smok się wykluł, elf nazwał go Bid’Daum. Jak Bid’Daum urósł do odpowiedniej wielkości, ci dwaj podróżowali między elfami a smokami i zdołali przekonać obie rasy do życia ze sobą w pokoju. By zapewnić, że żadna taka wojna nie wybuchnie znów, Jeźdźcy, inaczej Shur’tugal, zostali utworzeni. Elfy, też znane jako „piękny lud”, ponieważ są o wiele ładniejsi niż każda inna rasa, nieśmiertelni oraz najpotężniejsi w dziedzinie magii. Najsłabszy elf mógłby pokonać każdego człowieka z łatwością w szermierce, magii, po prostu wszystkim. Jedynie Jeźdźcy równali się im w sile i potędze, lecz tylko po ukończonym treningu. Elfy żyją w puszczy Du Weldenvarden, pięknym liściastym sanktuarium. Ich stolica to Ellesméra, gdzie rezyduje ich królowa Islanzadi. Dokładna alokacja jednak jest nieznana, bo elfy starannie dochowują swych tajemnic i wiedzy. Elfka Arya była kurierem, która przewoziła jajo Saphiry od elfów do Vardenów i powrotem, i za pomocą magii posłała jajko w Kościec. W Najstarszym, Eragon i Saphira wraz z Aryą podróżują do Ellesmery, domu elfów, który leży głęboko w sercu Du Weldenvarden. Du Weldenvarden to zaczarowany las chroniący naród elfów. Elficka magia jest „wśpiewana” w las, a rzadko się znajdzie obszar w Du Weldenvarden nie wypełniony magią i magicznymi stworzeniami. Naprawdę, elfy corocznie śpiewają lasu w pradawnej mowie, powodując, że las rośnie w siłę co roku. Gdy Eragon odkrywa, że elfy nie konsumują mięsa, z wyjątkiem najgorszej możliwej sytuacji. To wynika z ich silnego powiązania z światem ich otaczającym, co daje im zrozumieć głębokość życia i jego sens. Eragon też dochodzi do punktu, gdzie wydaje mu się zbyt okrutne zabicie innego stworzenia, że zaprzestaje jeść mięso. Dodatkowo, elfy kierują się ostro wyregulowanym zbiorem towarzyskich zwrotów, by nie doszło do waśni między elfami i rodzinami. Jak Arya tłumaczy Eragonowi, waśnie mogą trwać przez wieki, bo elfy żyją tak długo. Dodatkowo, nawet gdy elfy żyją tak długo, miewają dzieci bardzo rzadko. Z tego powodu, mieć dziecko z partnerem to największy znak zaufania, jaki elf jest w stanie wyrazić. Wychowywanie dziecka jest uważane za najważniejszy obowiązek elfa, gdy szansa do tego się pojawia. Zaś, ponieważ elfy są nieśmiertelne, nie stosują się do tych samych praktyk ślubnych co ludzie. Elfy mają partnerów na tak długo lub krótko, jak zechcą, i rzadka jest wrogość lub żal do dawnego partnera. Ponownie, posiadanie dziecka z partnerem to święty związek zaufania. Eragon zauważa w Ellesmerze, że ponieważ elfy mogą dokonywać wszystkiego, czego chcą za pomocą magii, nie ma dla nich potrzeby pracowania lub uprawiania roli. Czyli, to związane z ich nieśmiertelnością daje im możliwość na skoncentrowanie się wyłącznie na dziedzinie, którą sami wybierają. To pozwala im na wspaniałe czyny występujące w takich polach. Oromis tłumaczy Eragonie, że elfy nie wierzą w żadne bóstwo. Zamiast tego wierzą tylko w to, co mogą potwierdzić albo zaświadczyć w naturze. Elfy wierzyłyby w wyższe moce, gdyby choć raz widzieli dowód na to. - Ludzie - Krasnoludy Rasa krasnoludów była silnym i potężnym ludem, panującym w Alagaesii przez 8 tysiącleci od Farthen Duru poprzez każdą jedną alokację ludzi i elfów do granic Alagaesii. Krasnoludy to mocno zbudowani, silni wojownicy. Od ich panowania w Alagaesii do czasów Eragona było 42 królów, z Hrothgarem jako czterdziestym-drugim , i Korganem jako pierwszym. Ajihad tłumaczył Eragonowi, że krasnoludów były i nie były częścią Vardenów, którym dali mieszkać w górze Farthen Dur. Krasnoludy nie tylko dały im tam zostać, ale i większość klanów wspomagało ich w bitwach przeciw Imperium. Istnieje trzynaście klanów krasnoludzkich, każdy jeden z własnym przywódcą. Nawet gdy przywódcy Vardenów, Ajihadowi, zostały przyznane niektóre prawa do panowania nad krasnoludami, oni ostatecznie odpowiadali wyłącznie przed swym królem. Nie wszystkie klany były szczęśliwe z powodu, że Hrothgar był ich królem. Parę krasnoludów radowało się z przybycia Eragona i Saphiry, ale niewiele. Zanim elfy i ludzie przybyli do Alagaesii, smoki terroryzowały krasnoludy, kradnąc ich złoto i zjadając ich plony. Do tej pory nigdy nie było krasnoludzkiego Jeźdźca, więc trochę było różnicy między krasnoludami a elfami i ludźmi. W Najstarszym, Eragon zostaje zaadoptowany do Durgrimst Ingietum, klanu Orika i Hrothgara. To zdenerwowało wiele krasnoludów, jak możemy zobaczyć w krasnoludzkim mieście Tarnagu. Jednak, podczas pobytu w Tarnagu, Eragon uczy się wiele o ich kulturze i religii. Trzynaście krasnoludzkich klanów bardzo się różni ze względu na obyczaje i rytuały. W dawnych czasach, waśnie nie były rzadkie wśród klanów, ale po powstaniu Jeźdźców waśnie spadły w liczbach. Tradycja ożyła, gdy klan Durgrimst Az Sweldn Rak Anhuin ogłosiła krwawą waśń przeciw Durgrimst Ingeitum po zaadoptowaniu Eragona do tego klanu. Waśnie trwają przez pokolenia, aż oba klany ogłoszą ich koniec. Orik mówi Eragonowi, że nie było to rzadkie, że klany zostawały dewastowane przez krwawą waśń, i przemoc rosła. Będąc w Tarnagu, Eragon został zaproszony przez Grimstboritha Gannela do Celbedeilu, gdzie uczy się o obyczajach i religii krasnoludów. Garnel jest członkiem Durgrimst Quan, klanu kapłanów. Krasnoludy są politeistyczne, mając głównego boga Helzvoga, stworzyciela krasnoludów. - Urgale Urgale to obrzydliwe, barbarzyńskie kreatury. Są myśliwymi, brutalni i grubiańscy. Urgale istnieją w wielu kształtach i wielkościach. Jak mówi Prolog Eragona:” Przypominali mężczyzn z łukowatymi nogami i grubych, umięśnionych, i brutalnych rękach stworzonych, by miażdżyć. Para kręconych rogów wyrastała powyżej małych uszu.” Jest wiele różnych gatunków urgali, włącznie z Kullem. Kulle to odpowiedniki małych olbrzymów, z rękoma i nogami „grubymi jak pnie drzew”. W Eragonie, Urgale były pod komendą Imperium, poddani mu przez czar wykreowany przez Cienia Durzę. Urgale z natury lubią walki między klanami, ale w transie, walczyły bok w bok. Robiły wszystko, co im Durza kazał. Gdy Eragon zabił Cienia w Bitwie pod Farthen Durem, czar wiszący nad nimi prysnął. - Cienie W czasach, gdy czarodzieje stawali się źli, Cienie były jednymi z najbardziej strasznych wojowników w całej Alagaesii. Powszechnie wiadomo, że gdziekolwiek pojawiał się Cień, śmierć i zniszczenie musi być niedaleko. Ich ostry wzrok pozwala im widzieć lepiej w dzień i też w nocy. Cień, silniejszy niż normalny człowiek, jest nie tylko doświadczonym wojownikiem, ale i magiem. Mówi się, że praktykują najbardziej nieczystą magię po nekromancji. Większość Cieni jest stwarzanych przez przypadek. Jako czarodzieje, ludzie władają wieloma typami duchów, by sprostać ich prośbom, z których parę jest złych. Ale czasem, przywołane duchy są silniejsze niż sam człowiek. Jak to się stanie, Cień oferują kontrolę i zły duch wciela się w człowieka. Gdy zły duch ma już raz kontrolę nad człowiekiem, nigdy go nie opuszcza. Ta moc komplikuje próbę zabicia Cienia. Jeden z jedynych Cieni, o których mówi Eragon to Durza, sprzymierzeniec Króla Galbatorixa. Durza, albo Carsaib, był wielkim autorytetem w rangach Galbatorixa. Wysoki i chudy, miał krwawo-czerwone włosy okalające jego bladą, mroczną twarz. Jego rdzawe oczy i szpiczaste kły jako zęby dawały mu demoniczny wygląd i mógł tym z łatwością zastraszyć swoich przeciwników. Długi jasny miecz był jego najbardziej rozpoznawalną bronią, głównie poprzez długą, cienką rysę wzdłuż ostrza. Pchnięcie w serce było jedynym sposobem, by zabić Cienia. W procesie umierania, Cień jest rozrywany przez ciemność i może wyzwolić złe duchy przebywające w nim. W historii, było tylko trzech, którzy umieli zabić Cienia. Dwóch z nich to elf Laetri i Irnstad Jeździec. Trzecia jednostka, której się to udało, to Eragon Jeździec, który zabił Cienia Durzę. Jest tylko jedna droga, żeby zabić Cienia: kłucie prosto w serce. Wszystko inne spowoduje jego zniknięcie i pojawienie się w innym miejscu w formie duchowej. W czasie ich znikania, mistyczna chmurka formuje się wokół Cienia i jego skóra robi się szara. Gdy chmura znika, Cienia też już nie ma. Mówi się, że to niezbyt przyjemne - Raz'acki Piekielne stworzenia które są pod władzą króla Galbatorixa. Są o wiele silniejsi i zwinniejsi od ludzi. Zawsze przykrywają się kapturami, aby nikt nie zobaczył ich twarzy. W dzień są słabsi, za to w noc są potężni. W "Eragonie" zabijają wuja Eragona i jego nauczyciela Broma. Języki Alagaesii - Pradawna Mowa Z Eragona: Aí varden abr du Shur'tugals gata vanta.- Jeden z Jeźdźców prosi o otwarcie przejścia Aiedail - gwiazda zaranna arget - Srebro Argetlam - Srebrna ręka Atra gülai un ilian taught ono un atra ono waíse skölir frá rauthr. - Niechaj dobry los i szczęście stale ci sprzyjają i chronią cię ode złego. Böetq istalri! - Szeroki ogień! breoal - rodzina; ród brisingr - ogień Deloi moi! - Ziemio, przemień się delois - roślina o zielonych liściach i fioletowych kwiatach Domia abr Wydra - Władza Losu (księga) dras - miasto draumr kópa - senna wizja Du grind huildr! - Zatrzymać bramę! "Du Silbena Datia" - "Mgły westchnień" (pieśń) Du Súndavar Freohr - Śmierć Cieniom Du Vrangr Gata - Kręta Ścieżka Du Weldenvarden - Strzegący las Edoc'sil - Niezdobyty eitha - idź, odejdź Eka aí friai un Shur'tugal! - Jestem Jeźdźcem i przyjacielem! ethgri - przywołać Fethrblaka, eka weohnata néiat haina ono. Blaka eom let lam. - Ptaku, nie zrobię ci krzywdy. Siądź mi na dłoni. garjzla - światło gath un reisa du rakr! - Połącz i podnieś się mgło! gedwëy ignasia - lśniąca dłoń Gëuloth du knífr! - stęp nóż! Helgrind - Wrota Śmierci hvitr - biały iet - mój (potocznie) jierda - pęknij, złam się, uderz Jierda theirra kalfis! - połam im łydki! Manin! Wyrda! Hugin! - Pamięć! Los! Myśl! Moi stenr! - Kamieniu, przemień się! Nagz reisa! - Kocu, unieś się! Osthato Chetowä - Mędrzec w Smutku Pogrążony pömnuria - mój (uroczyście) Ristvak'baen - Miejsce Smutku (baen-- użyte tutaj i w nazwie Urû'baen, stolicy imperium-- to słowo wyrażające okropny smutek/żal) seithr - czarownica Shur'tugal - Smoczy Jeździec Skulblaka, eka celöbra ono un malabra ono un onr Shur'tugal né haina. Atra nosu waíse fricai. - Smoku, darzę cię szacunkiem i nie mam złych zamiarów wobec ciebie i twego Jeźdźca. Zostańmy przyjaciółmi slytha - sen Stenr reisa! - Unieś się kamieniu! thrysta - pchać, zgniatać Thrysta deloi - Zgniatać ziemię. Thverr stenr un atra eka hórna! - Przeniknij kamień i pozwól mi słyszeć! Togira Ikonoka - Kaleka Uzdrowiony tuatha du orothrim - wyciszenie mądrości głupca (poziom szkolenia Jeźdźców) vanyali - elf Varden - Strażnicy vöndr - cienki prosty patyk Waíse heill! - bądź uzdrowiony! Wiol pömnuria ilian. - Dla mego szczęścia wyrda - los yawë - więź zaufania Z Najstarszego: adurna - woda Agaeti Blödhren — Święto Przysięgi Krwi Aiedail - gwiazda zaranna Argetlam — Srebrna Ręka Atra esterni ono thelduin/ Mor'ranr lifa unin hjarta onr/ Un du evarinya ono varda. — Niechaj sprzyja ci szczęście/ pokój zamieszka w sercu/ a gwiazdy cię strzegą. Atra guliä un ilian tauthr ono un atra ono waise skölir fra rauthr. — Niechaj dobry los i szczęście stale ci sprzyjają i bądź ochroną od złego. Atra nosu valse vardo fra eld hórnya.- Obyśmy byli chronieni przed wszystkimi. Bjartskular - Jasnołuska blöthr - stój, prrr Brakka du vanyali sem huildar Saphira un eka! - Osłab magię, która przytrzymuje Saphirę i mnie! brisingr — ogień Dagshelgr - Święty Dzień draumr kopa - senna wizja Du Fells Ningoröth — Góry Jałowe Du Fyrn Skulblaka - Wojna ze Smokami Du Völlar Eldrvarya — Płonące Równiny Du Vrangr Gata — Kręta Ścieżka Du Weldenvarden - Las, Który Strzeże dvergar — krasnoludy ebrithil - mistrz edur — wysokie wzgórze, wzniesienie Eka fricai un Shur'tugal. - Jestem Jeźdźcem i przyjacielem. elda — przydomek, oznaka wielkiego szacunku, używany przy imionach obu płci Eyddr eyreya onr! - Opróżnij uszy! fairth - obraz, sporządzony za pomocą magii finiarel - przydomek, którym obdarza się obiecującego młodzieńca Fricai Andlår - przyjaciel śmierci (trujący grzyb) Gala O Wyrda Brunhvitr/ Abr Berundal vandr-fódhr/ Burthro lauf-sblädar ekar undir/ Eom kona dauthleikr... - Śpiewaj, sędziwy Losie/o nieszczęsnym Berundalu/ zrodzonym pod liśćmi dębu/ z kobiety śmiertelnej... ganga apar - cofać się ganga fram — iść naprzód Gath sem oro un lam iet. — Złącz tę strzałę z moją ręką, sprowadź tę strzałę gedwëy ignasia — lśniąca dłoń Gëuloth du knifr! - Stęp nóż! haldthin - bieluń dziędzierzawa Helgrind — Wrota Śmierci hlaupa — biegnij hljödhr — milczący, cichy jierda - pęknij, złam się, uderz kodthr — łap Kvetha Fricai. - Bądź pozdrowiony, przyjacielu, lethrblaka - nietoperz, wierzchowiec Razaców (dosłownie „poruszający skórą") letta — stój Letta orya thorna! - Zatrzymaj te strzały! Losna kalfya iet. — Uwolnij moje łydki, malthinae - uwięzić, zatrzymać w miejscu, krępować nalgask — mieszanina pszczelego wosku i olejku z orzechów laskowych, służąca do nawilżania skóry Osthato Chetowä — Mędrzec w Smutku Pogrążony Reisa du adurna. — Podnieś wodę. rd'sa — podnieś się, powstań Se mor'ranr ono finna. - Obyś odnalazł spokój. Sé onr sverdar sitja hvass! - Oby wasze miecze pozostały ostre! Sé orum thornessa hâvr sharjalvi lifs. - Oby ten wąż poruszał się jak za życia. skölir — tarcza, osłona Skölir nosu fra brisingr! — Osłoń nas przed ogniem! sköliro - chroniony, osłonięty skulblaka — smok (dosłownie: „poruszający łuskami") Srydja unin mor'ranr, Hrothgar Könungr. — Spoczywaj w pokoju, królu Hrothgarze. svit'kona — uroczysty przydomek dla elfki obdarzonej wielką mądrością thrysta - pchać, zgniatać Thrysta vindr. — Zgnieć powietrze. Togira Ikonoka - Kaleka Uzdrowiony Varden - Strażnik Vel ed'nradhin iet ai Shur'tugal. - Daję słowo Jeźdźca. Vinr Alfakyn — przyjaciel elfów vodhr - przydomek dla szanowanego mężczyzny vor - przydomek dla mężczyzny, bliskiego przyjaciela Waise heill! - Bądź uzdrowiony! Wiol ono. — Dla ciebie. wyrda — los Wyrdfell - elficka nazwa Zaprzysiężonych yawë — więź zaufania Zarroc — nieszczęście - Mowa Urgali Z Eragona: drajl - nędzny robak Ithrö Zhâda (Orthíad) - Zagłada Buntowników Kaz jtierl trazhid! Otrag bagh. - Nie atakujcie. Otoczcie go. ushnark - ojciec Z Najstarszego: Ahgrat ukmar. - Stało się. nar - przydomek, wyrażający głęboki szacunek - Mowa Krasnoludów Z Eragona: Akh Guntéraz dorzâda! - Dla chwały Guntéry! Âz knurl deimi lanok. - Strzeż się, kamień się zmienia barzul - klątwa, przekleństwo Carkna bragha! - wielkie niebezpieczeństwo dûrgrimst - klan (dosłownie nasz dom/dwór) Egraz Carn - Łysy Farthen Dûr - Nasz Ojciec hírna - podobizna, posąg Ilf carnz orodüm. - to (czyjś) obowiązek/przeznaczenie Ingietum - metalmistrzowie, kowale Isidar Mithrim - Gwieździsty Szafir knurl - kamień, skała knurla - krasnolud (dosłownie: kamienny) Kóstha-mérna - Staw Stóp - (jezioro) oeí - tak, potwiedzenie otho - wiara sheilven - tchórze Tronjheim - Hełm Olbrzymów Vol Turin - Nieskończone Schody Z Najstarszego: Akh sartos oen Dûrgrimst! — Za rodzinę i klan! Ascûdgamln - stalowe pięści Astim Hefthyn — Strzegący przed Spojrzeniem (napis na naszyjniku podarowanym Eragonowi) Az Ragni - Rzeka Az Sweldn rak Anhûin — Łzy Anhûin Azt jok jordn rast. - Zatem możesz przejść. barzûl — przekląć kogoś i życzyć mu pecha Barzûl knurlar! - Niech będą przeklęci! barzuln - przekląć kogoś i życzyć mu wielu nieszczęść beorn — niedźwiedź jaskiniowy (nazwa elficka) dûrgrimst — klan (dosłownie nasz dom/dwór) eta - nie Etzil nithgech! - Zatrzymaj się! Farthen Dur - Nasz Ojciec feldûnost — szronobroda (odmiana kozy, występująca wyłącznie w Gó¬rach Beorskich) Formv Hrethcarach... formv Jurgencarmeitder nos eta goroth bahst Tar-nag, dur encesti rak kythn! Jok is warrev az barzûlegûr dur dûrgrimst, Az Sweldn rak Anhûin, môgh tor rak Jurgenvren? Né ûdim etal os rast knurlag. Knurlag ana... — Ten Cieniobójca... ten Smoczy Jeździec, nie ma dla niego miejsca w Tarnagu, najświętszym z naszych miast! Zapomnieliście o klątwie, jaka ciąży nad naszym klanem, Łzami Anhûin, od czasu Smoczej Wojny? Nie pozwolimy mu przejść. On jest... grimstborith - przywódca klanu grimstcarvlorss - porządkujący dom Gûntera Arûna. — Błogosław, Gûntero. Hert dûrgrimst? Fild rastn? - Jaki klan? Kto idzie? hirna — podobizna, posąg hûthvir - drążek, zakończony dwoma ostrzami, broń Dûrgrimst Quan Ignh az voth! - Przynieście jadło! Ilf gauhnith. - charakterystyczne wyrażenie krasnoludzkie, oznaczające „Jest bezpieczne i dobre". Zazwyczaj wypowiadane przez gospodarza uczty, stanowi pozostałość z czasów, gdy trucizna była jedną z ulubionych broni klanów. Ingeitum — pracujący w ogniu, kowale Isidar Mithrim - Gwiaździsty Szafir Jok is frekk dûrgrimstvren? — Chcesz doprowadzić do wojny klanów? knurl — kamień, skała knurla - krasnolud (dosłownie: kamienny) Knurlag qana qirânû Dûrgrimst Ingeitum! Qarzûl ana Hrothgar oen volfild... - Uczyniono go członkiem Klanu Ingeitum! Przeklęty niech będzie Hrothgar i wszyscy, którzy... knurlagn - kamienna głowa Knurlnien — Kamienne Serce nagra - olbrzymi dzik, występujący wyłącznie w Górach Beorskich oef - tak, potwierdzenie Orik Thrifkz menthiv oen Hrethcarach Eragon rak Dûrgrimst Ingeitum. Wharn, az vanyali-carharûg Arya. Né oc Undinz grimstbelardn. — Orik, syn Thrifka, i Cieniobójca Eragon z Klanu Ingeitum. A także kurierka elfów, Arya. Jesteśmy gośćmi we dworze Ûndina. Os il dom qirânû carn dur thargen, zeitmen, oen grimst von formv edaris rak skilfz. Narho is belgond... — Niechaj poprzez moją krew złączą się nasze ciała, honor, i domostwa. Przysięgam... otho — wiara Ragni Hefthyn — Rzeczna Straż shrrg — olbrzymi wilk, występujący wyłącznie w Górach Beorskich Smer vodi. - Podajcie jadło. Tronjheim - Hełm Olbrzymów urzhadn - niedźwiedź jaskiniowy vanyali - elf (krasnoludy zapożyczyły to słowo z pradawnej mowy, w której oznacza ono magię) Vor Hrothgarz korda! - Na młot Hrothgara! vrron - wystarczy werg- okrzyk wyrażający niesmak, obrzydzenie (krasnoludzki odpowiednik „fuj") Gdyby ktoś miał jakieś pytanie dot. Eragona (filmu, książki lub gry) i innych cz. trylogii pisać do mnie na PM |
|