RPG Forum

Diablo26

Pamiętam dobrze, jak kilka lat temu gatunek komputerowych gier RPG miał się bardzo słabo, wręcz tragicznie. Większość twórców miała nieco przestarzałą już wizję Role Play Game na PC, próbowali stworzyć godnego następcę legendarnego „Stonekeep” – „erpega” z widokiem z pierwszej osoby. Efektem tego były niezbyt udane tytuły, takie jak kolejne części „Might and Magic” oraz inne gry, których nazwy już dawno zapomniano. Znalazła się jednak grupa zapaleńców z Black Isle, którzy powracając do tradycji z serii „Ultima”, stworzyli dwie gry z akcją oglądaną w rzucie izometrycznym. Pierwszą z nich był „Fallout”, niestety zapewne ze względu na miejsce i czas rozgrywanej akcji (USA po wojnie nuklearnej) nie odbił się aż tak szerokim echem wśród fanów roleplay’ów jak kolejny tytuł. „Baldur’s Gate”, bo o nim mowa, na zawsze odmienił gatunek RPG, który właśnie dzięki tej grze zaczął się odradzać. „Wrota Baldura” to kamień milowy także na polskim rynku gier, gdyż tytuł ten był pierwszą tak rozbudowaną (5 CD) i zaawansowaną produkcją poddaną profesjonalnej lokalizacji. „BG1” był olbrzymim sukcesem finansowym, więc nie trudno się było się domyśleć, że powstanie kontynuacja. Tak też się stało, ale czy gra z numerkiem ‘2’ (a za sprawą CD Projekt także ze znaczkiem „PL”) w tytule będzie godnym następcą kultowej poprzedniczki?

Znowu tu ??

Fabuła drugiej części ściśle wiąże się z prequelem, dlatego pokrótce przypomnę historię bohatera. Otóż dwójka wychowanków Goriona – Abdel Adrian (jest to postać główna, której imię i wszystkie inne cechy wybiera gracz) oraz Imoen, zostają uprzedzeni o tajemniczym zagrożeniu i uciekają z rodzinnej miejscowości Candlekeep. Podczas podróży Gorion zostaje zabity przez zamaskowanego rycerza, a rodzeństwo szuka pomocy u przyjaciół – Jaheiry i Khalida. W ten oto sposób rozpoczęła się fascynująca przygoda po Wybrzeżu Mieczy, w której drużyna spotyka m.in. znane osobistości Faerunu takie jak Drizzta do’Urden, czy Elminstera, a w końcu dokonuje aktu zemsty na zabójcy Goriona – Sarevoku. Abdel dowiaduje się w końcu czyja krew płynie w jego żyłach, a ta jest nie byle jaka, bo jednego z bogów – Bhaala, boga mordu.

Przygoda w „BG2” rozpoczyna się nietypowo, bo w lochach potężnego maga – Irenicusa, który użył naszych bohaterów jako królików doświadczalnych w próbach sztuki magicznej. Abdel i drużyna uciekają, ale to nie koniec problemów. Nie chcę psuć Wam zabawy w samodzielnym odkrywaniu nowych rozdziałów tej opowieści i napiszę tylko, że zamierzenia Irenicusa nie ograniczały się jedynie do testowania czarów, gdyż cel był zupełnie inny, a od jego powodzenia zależy przyszłość całego Faerunu.

Tworzenie postaci

Gra oparta jest na systemie fabularnym AD&D i ci, którzy kiedykolwiek wypełniali kartę gracza AD&D, będą czuć się tutaj jak w domu. Najlepiej jest importować swoją postać z „Opowieści Wybrzeża Mieczy” – dodatku do pierwszej części „BG”. Nic nie stoi na przeszkodzie, by przenieść bohatera z „czystych” „Wrót Baldura”, ale w tym wypadku ma on nieco mniejszą liczbę punktów doświadczenia na starcie. Oczywiście możemy też stworzyć nową postać zupełnie od podstaw. Oprócz standardowych cech takich jak płeć, kolor włosów i skóry, możemy wybrać rasę, profesję, ew. podklasę oraz początkowe umiejętności i czary. Najpierw jednak trzeba przystąpić do losowania statystyk (siła, zręczność itd.). Maniacy będą kilkadziesiąt minut powtarzać rzuty, by uzyskać magiczny wynik 18/00 określający siłę (największe premie do trafienia i ran). Najważniejsze rasy świata Forgotten Realms to: ludzie, elfy, półelfy, niziołki, gnomy i krasnoludy. Wybór np.: niziołka to nie tylko inny wygląd postaci na ekranie gry. Niektóre rasy mają naturalne ograniczenia w wyborze klasy. Taki krasnolud, ze względu na swoją wrodzoną odporność na magię, nigdy nie zostanie magiem, a łowcą może zostać jedynie człowiek, bądź pół-elf. Część profesji, do których należy chociażby paladyn i mag, posiada swoje podklasy, czyli specjalizacje. Między „zwykłym” magiem, a magiem mistrzem przywołań istnieją zasadnicze różnice w posiadanych zaklęciach, podobnie jak pomiędzy biegłościami paladyna kawalera, a np.: paladyna inkwizytora. Ostatnim etapem kreacji bohatera-zbrojnego jest wybór umiejętności – specjalizacji w posługiwaniu się bronią, a tych mamy naprawdę sporo: m.in. proce, długie miecze, topory i włócznie. Magowie, druidzi i kapłani wybierają jeszcze kilka zaklęć, z którymi rozpoczną przygodę.

...i tworzenie historii

RPG z definicji powinien dawać możliwość odegrania jakiejś roli, gracz powinien czuć, że jest tylko kroplą w morzu olbrzymiego świata. Takie właśnie wrażenie odnosiłem podczas gry w „BG2”. Zaraz po wyjściu z lochów Irenicusa, nasza drużyna zostaje rzucona na obszar wielkiego miasta – Athkatli. W tym czasie mieszkańcy postrzegają nas jako kolejną z grup odważnych lub wyjątkowo głupich poszukiwaczy przygód. Nikogo nie obchodzą wcześniejsze wyczyny bohaterów we „Wrotach Baldura”, a na reputację trzeba odpowiednio zapracować. Zadania, jakie można wykonać, najczęściej bardzo luźno (lub wcale) wiążą się z głównym wątkiem fabularnym, a właśnie setki questów pobocznych (tzw. subquestów) pozwalają bardziej wczuć się w klimat gry. Nie chodzi tutaj o jak najszybsze zaliczanie kolejnych punktów, które popchną przygodę do przodu. „BG2” zachowuje w ten sposób jedną z największych zalet prequelu – wyraźną nieliniowość rozgrywki. Niemal w każdej chwili możemy zejść z głównej drogi, by wyruszyć do innego miejsca i tam wykonać kilka, kilkanaście ciekawych zadań, które wszakże nie przybliżają nas do celu, ale ze względu na dodatkowe punkty doświadczenia i profity w postaci nowych magicznych przedmiotów i zwojów z zaklęciami, są warte zachodu.

A po mordzie go !

Ważnym, acz wcale nie najważniejszym elementem gry jest z pewnością walka. Bitwy rozgrywane są w czasie rzeczywistym, a podział na tury, mimo iż formalnie występuje, to przebiega automatycznie i niezauważalnie. W każdej chwili możemy jednak grę zatrzymać, by spokojnie wydać rozkazy członkom drużyny. Ogólnie, starcia są niezwykle dynamiczne i emocjonujące, gdyż wystarczy jedno zaklęcie, by sytuacja na polu bitwy zmieniła się diametralnie, dlatego gracz szybko uczy się, by w pierwszej kolejności eliminować niezwykle niebezpiecznych magów. Oczywiście inaczej wygląda potyczka z dwudziestką goblinów, a inaczej walka z potężnym liczem, a wyjątkowe wrażenia daje z pewnością pojedynek ze wspaniałymi istotami – smokami. Zapewniam Was, drodzy gracze, że pierwszego spotkania z którymś z tych niesamowitych stworzeń długo nie zapomnicie. Kluczową postacią w drużynie z czasem stanie się mag, którego zaklęcia ofensywne i defensywne stanowią zabójczą broń. Nazwy zaklęć Palec Śmierci, Przyspieszenie Ruchów czy Zaklęcie Śmierci, mówią same za siebie...

Drużyna drużynie nierówna.

Właściwie, gracz posiada całkowitą kontrolę jedynie nad głównym bohaterem gry. Pozostałe postacie posiadają coś w rodzaju własnej woli. Wasze decyzje nie zawsze podobają się innym członkom drużyny, a czasami nieprzemyślany ruch może sprawić, że któryś z kompanów będzie zmuszony opuścić grupę, gdyż dalsza wspólna wędrówka staje się niezgodna z jego sumieniem. I tak na przykład Korgan – spaczony złem krasnolud nie zawaha się odejść, gdy drużyna będzie czynić bardzo dużo dobrego. W grupie może dochodzić do kłótni, ale także do romansów, a nawet miłości! Tym samym nie poznaje się i nie tworzy się historii tylko głównego bohatera, ale także członków drużyny. Swoją drogą, możemy przechodzić grę kilkakrotnie i za każdym razem mieć w drużynie innych NPC, a należy pamiętać, że każdy z nich to inny charakter, profesja oraz inne wątki poboczne z nim związane.

Jak Cię widzą, no jak ?

Mówi się, że z RPG jest jak z kobietą: jej wygląd nie odgrywa większej roli, a jest jedynie dodatkiem do zawartości, tego, co ma w środku. Czy może więc istnieć gra, której grafika dorównuje wspaniałej grywalności i klimatowi? Owszem, a najlepszym tego przykładem jest właśnie „Baldur’s Gate 2 SoA”. Lokacje, które przemierzają nasi bohaterowie aż przyjemnie się ogląda – urzekają ciepłą kolorystyką, albo nastrajają mrocznym klimatem, a inne są wprost (nie zawaham się użyć tego słowa) dziełami sztuki! Również animacje trzymają bardzo wysoki poziom i nie ważne, czy chodzi o snującego się po slumsach żebraka, czy o smoka, który z trudem mieści się w ekranie mojego monitora. Największą zasługą zastosowanego tu silnika Infinity jest to, iż nie potrzeba akceleratora, by cieszyć oczy cudowną grafiką. Gdyby rozdawano nagrodę Grammy za muzykę z gier komputerowych, „Cienie Amn” zdobyłyby z pewnością najwięcej statuetek. Dla samej muzyki warto kupić pudełko z grą, w którym znajdziemy oddzielny kompakt m.in. z utworami w formacie audio i nie są to żadne syntetyczne wyroby z gatunku „graj i nie zanudzaj”, ale jest to prawdziwa muzyka tworzona w filharmonii, z użyciem m.in. fletów, harf i skrzypiec – nie do opisania!

RPG wszechczasów?

Przy „Baldur’s Gate” spędziłem setki godzin, skończyłem grę kilkakrotnie i mogę z czystym sumieniem stwierdzić, że z pewnością nie odkryłem jeszcze wszystkich smaczków ukrytych przez autorów. Dużą liczbę zadań można zaliczyć na kilka sposobów, co w połączeniu ze sporą nieliniowością fabuły sprawia, że nie ma dwóch takich samych rozgrywek. Cóż można chcieć więcej? Wciągająca fabuła, piękna grafika, genialna muzyka i setki godzin potrzebnych na ukończenie oraz bardzo dobra lokalizacja. Jeśli kochacie RPG, a nie dane Wam było zagrać w „BG2”, musicie natychmiast nadrobić zaległości! Naprawdę warto!